دانشیار گروه به نژادی و زیست‌فناوری گیاهی دانشگاه تبریز، ایران
چکیده: (1871 مشاهده)
استفاده از مهندسی ژنتیک در عرصه تولید محصولات کشاورزی و تغییر مواد ژنتیکی موجودات زنده از طریق انتقال ژن از یک موجود به موجود دیگر، منجر به توسعه روزافزون مواد غذایی اصلاح‌شده ژنتیکی شده است. این امر از یک سو باعث افزایش بازدهی تولید موادغذایی شده اما از سوی دیگر با ورود مواد غذایی اصلاح‌شده ژنتیکی در زنجیره غذایی انسان، نگرانی‌هایی در ارتباط با خطرات بالقوه ناشی از تولید و مصرف این گونه مواد ایجاد و پرسش‌های متعددی را در زمینه احتمال بروز عوارض نامطلوب مانند حساسیت غذایی، افزایش مقاومت نسبت به
آنتی‌بیوتیک‌ها، اثرات مخرب محیطی و انتقال افقی ژن‌ها در جامعه مطرح کرده است. اولین محصول غذایی مهندسی ژنتیک شده (گوجه‌فرنگی)، در سال 1996 معرفی شد و به دنبال آن ذرت، سویا، پنبه، کلزا، سیب‌زمینی، پاپایا، یونجه، کدو و چغندرقند با صفات ژنتیکی خاص با موفقیت توسعه یافتند و تجاری‌سازی شدند. ایمنی زیستی، مجموعه‌ای از تدابیر، سیاست‌ها، مقررات و روش‌هایی برای تضمین بهره‌برداری از فواید فناوری زیستی جدید و پیشگیری از آثار سوء احتمالی کاربرد این فناوری بر تنوع زیستی، سلامت انسان، دام، گیاه و محیط زیست است. اگرچه ایمنی هر محصول جدید تراریخته قبل از تجاری‌سازی توسط مقامات نظارتی مختلف در سراسر جهان ارزیابی می‌شود، اما بحث عمومی در مورد ایمنی غذایی و حساسیت‌زایی گیاهان تراریخته و خوراک حاصل از این گیاهان، کاهش نیافته است. برای ارزیابی ایمنی و پتانسیل حساسیت‌زایی محصولات تراریخته روش‌هایی وجود دارد. هدف از این مقاله ارزیابی پتانسیل حساسیت‌زایی گیاهان تراریخته بر اساس مقالات علمی و منابع معتبر کُدکس، در این زمینه است.
