استفاده از مکانیسم‌های ایجاد مقاومت ناشی از پاتوژن، افق‌های جدیدی را در راستای تولید گیاهان تراریخته مقاوم به ویروس باز کرده است. این نوع مقاومت ناشی از ویروس در گیاهان تراریخته از طریق بیان بخشی از ژنوم ویروس ایجاد می‌شود. استفاده از این فناوری در راستای تولید گیاهانی با عملکرد بالاتر سودمند به نظر می‌رسد. از طرفی گاهی ملاحظه‌هایی هم در زمینه مصرف محصولات تراریخته مطرح می‌شود. در حالی‌که توسعه استفاده از سموم و کودهای شیمیایی هم سلامت انسان و هم محیط زیست را تهدید می‌کند. بنابراین اولین گام بعد از تولید گیاه تراریخته ارزیابی مزایا و ملاحظه‌های وارد بر آن‌ها و مقایسه آن با گیاهان زراعی تولید شده در کشاورزی سنتی است. مهم‌ترین ملاحظه‌های زیست محیطی متداول در مورد تولید گیاهان تراریخته مقاوم به ویروس که تا کنون مورد بحث قرار گرفته‌اند شامل امکان تولید ویروس‌های جدید با پوشش‌گذاری نا‌متشابه، امکان ایجاد هم‌افزایی با دیگر ویروس‌های گیاهی و تشدید خسارت ناشی از ویروس، نوترکیبی ژنتیک بین ژنوم ویروس‌ها و گیاه تراریخته حامل ام.آر.ان.ا ویروس هدف، انتقال افقی ژن، اثر بر موجودات غیرهدف و ایمنی غذای انسان و دام هستند.