استفاده روز‌افزون آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان بیماری‌های عفونی انسان، دام، ماهی و طیور نگرانی‌های زیست محیطی جدی ایجاد کرده است. استفاده مداوم و در حال افزایش، ماندگاری طولانی‌مدت و حذف ناکافی آنتی‌بیوتیک‌ها، تأثیراتی بر اکوسیستم‌های خاکی و آبی ایجاد کرده است. تقریباً 50 تا 90 درصد آنتی‌بیوتیک‌ها به‌صورت اولیه و متابولیت‌هایشان دفع و به‌طور طبیعی از طریق آب و خاک به ریشه‌های گیاهان رسیده و توسط آن‌ها جذب می‌شوند و عملکرد گیاه و تولید محصولات کشاورزی را کاهش می‌دهند. همچنین، این مواد ممکن است بر انسان نیز اثرات مضری داشته باشند. آنتی‌بیوتیک‌ها تأثیرات خود را بر روی فرآیندهای گیاهی از قبیل فتوسنتز، تنفس، متابولیسم اکسیداتیو، متابولیسم نیتروژن، جوانه‌زنی و استقرار گیاه اعمال می‌کنند. یکی از نتایج و آثار آنتی‌بیوتیک‌ها بر گیاهان تولید ROS (گونه‌های فعال اکسیژن) است که می‌تواند سمی باشد و اگر سیستم‌های آنت‌یاکسیدانی گیاه نتوانند با آن مقابله کنند، منجر به بروز علایم سمیت در گیاه و آسیب به آن می‌شود. اکسید شدن لیپیدهای غشایی و آسیب به ماکرومولکول‌ها و ساختار سلولی گیاه از جمله این آسیب‌هاست.
