استفاده روز‌افزون از آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان بیماری‌های عفونی انسان، دام، ماهی و طیور نگرانی‌های زیست محیطی جدی ایجاد کرده است. استفاده مداوم و در حال افزایش، ماندگاری طولانی‌مدت و حذف ناکافی آنتی‌بیوتیک‌ها، تأثیراتی بر اکوسیستم‌های خاکی و آبی ایجاد کرده است. تقریباً ۵۰ تا ۹۰ درصد آنتی‌بیوتیک‌ها به‌صورت اولیه و متابولیت‌هایشان دفع و به‌طور طبیعی از طریق آب و خاک به ریشه‌های گیاهان رسیده و توسط آن‌ها جذب می‌شوند و یا عملکرد گیاه و تولید محصولات کشاورزی را کاهش می‌دهند. آنتی‌بیوتیک‌ها تأثیرات خود را بر روی فرآیندهای گیاهی از قبیل فتوسنتز، تنفس، متابولیسم اکسیداتیو، متابولیسم نیتروژن، جوانه‌زنی و استقرار گیاه اعمال می‌کنند. یکی از نتایج و آثار آنتی‌بیوتیک‌ها بر گیاهان تولید ROS (گونه‌های فعال اکسیژن) است که می‌تواند سمی باشد و اگر سیستم‌های آنتی‌اکسیدانی گیاه نتوانند با آن مقابله کنند، منجر به بروز علایم سمیت در گیاه و آسیب به آن می‌شود. اکسید شدن لیپیدهای غشایی و آسیب به ماکرومولکول‌ها و ساختار سلولی گیاه از جمله این آسیب‌ها است.
